Najnowsza produkcja Skolimowskiego zachwyca przede wszystkim warstwą wizualną. „11 minut” uwypukla istotę przypadku w życiu człowieka. Nic odkrywczego – powie ktoś. Od klasyki Kieślowskiego temat ten jest wałkowany w kinie całego globu. To prawda. A jednak forma nie pozwala go łatwo zaszufladkować – pisze w recenzji krytyk filmowy Łukasz Adamski.

Na liście kandydatów do Oscara w kategorii „najlepszy film nieanglojęzyczny” znalazły się także pokazywane na Dwóch Brzegach „Xenia”, „Zupełnie nowy testament”, „Mustang”, „Gołąb przysiadł na gałęzi i rozmyśla o istnieniu”, „Aferim!” i „Syn Szawła”.

„11 minut” zadebiutowało na festiwalu w Wenecji 9 września. Do szerokiej dystrybucji film wejdzie 23 października.

Oscar dla „Idy” powinien ucieszyć wszystkich kinomanów, ponieważ jest czymś więcej niż uhonorowaniem tego jednego filmu. Nagroda wieńczy symbolicznie dekadę pracy Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej, za sprawą którego przeobraził się rodzimy rynek filmowy a przed ambitnymi reżyserami otworzyły się nowe możliwości i perspektywy rozwijania projektów. Choć rzadko mówi się o tym w Polsce, wiele osób z zagranicznej branży filmowej postrzega nasz kraj jako filmowe mocarstwo: prężną europejską kinematografię. Zdobyta w Los Angeles statuetka tylko potwierdza tę obserwację. „Ida” udowadnia też raz jeszcze, że polscy operatorzy nie mają sobie równych. Łukasz Żal i Ryszard Lenczewski zdobyli nominację za zdjęcia – rzadką w przypadku filmów, które nie zostały wyprodukowane w USA.

Polacy silnie obstawili też kategorię krótkich filmów dokumentalnych. Zwyciężył „Crisis Hotline: Veterans Press 1”, z którym rywalizowały aż dwa dokumenty polskich twórców: „Nasza klątwa” Tomasza Śliwińskiego i „Joanna” Anety Kopacz. Drugi z nich pokazywany jest właśnie w kinach. Ostatnim polskim akcentem była nominacja za kostiumy do „Czarownicy” dla Anny Biedrzyckiej-Sheppard (wspólnie z Jane Clive) – trzecia w karierze artystki (po „Liście Schindlera” i „Pianiście”).

Niekwestionowanym zwycięzcą całej gali okazał się „Birdman” Alejandro Gonzáleza Iñárritu – brawurowo sfilmowany (drugi z rzędu Oscar za zdjęcia dla Emmanuela Lubezkiego!) portret starzejącego się aktora (wcielającego się niegdyś w tytułowego superbohatera), który przygotowuje się do wystawienia sztuki na deskach teatru. „Birdman” zgarnął ponadto nagrody za najlepszy film, scenariusz oryginalny i dla najlepszego reżysera. 4 Oscary (w tzw. kategoriach technicznych) otrzymał również „Grand Budapest Hotel” Wesa Andersona – szalona wyprawa do na poły wyobrażonej międzywojennej Europy.

Akademia postawiła w tym roku na tryskające kolorami opowieści pełne niespodziewanych zwrotów akcji. Tym bardziej na ich tle wyróżnia się „Ida” – skromny film, który zachwycił widzów na całym świecie.

Sebastian Smoliński, „Głos Dwubrzeża”

Bardzo cieszą zasłużone nagrody dla filmowców, których twórczość prezentowana była na Dwóch Brzegach. Srebrnego Niedźwiedzia otrzymał trzymający w napięciu „The Club” Pablo Larraína, Chilijczyka, który jest wschodzącą gwiazdą światowego kina (był bohaterem retrospektywy w Kazimierzu już w 2010 roku). Larraín nie boi się drażliwych tematów: „The Club” to bezkompromisowa opowieść o łamiących prawo księżach, chronionych przez wpływowy w Ameryce Południowej Kościół katolicki.

Nagrody za reżyserię powędrowały do Małgorzaty Szumowskiej za „Body/Ciało” oraz do Radu Jude za „Aferim!”. Niedźwiedź dla Polki wyraża uznanie dla niezwykle oryginalnego, mieszającego różne konwencje, stylistyki i tropy myślowe filmu, inteligentnie pytającego o wpływ sił nadprzyrodzonych na ludzkie życie. Tragikomiczny rumuński fresk „Aferim!” to najwyższej klasy film historyczny, przyglądający się napięciom etnicznym w XIX-wiecznej Rumunii.

Elegancki dramat o parze przygotowującej się do jubileuszu wspólnego pożycia, „45 Years” Andrew Haigha, czerpie swoją siłę z mistrzowskich kreacji Charlotte Rampling i Toma Courtenaya, nagrodzonych za najlepszą rolę kobiecą i męską. Dzięki subtelnemu aktorstwu udało się Haighowi nakręcić okraszoną tajemnicą historię odkrywania zapomnianych wydarzeń z dalekiej przeszłości, mających moc wpływania na teraźniejszość.

Ze statuetką za najlepszy scenariusz wyjedzie z Berlina dokumentalny poemat „The Pearl Button” Patricio Guzmána, a z Nagrodą im. Alfreda Bauera za innowacyjność: „Ixcanul” Jayro Bustamante z Gwatemali, o dziewczynce z plemienia Majów Kaqchikel. Jury przyznało też dwa wyróżnienia za wkład artystyczny: za zdjęcia do filmów „Victoria” Sebastiana Schippera (nakręconego w jednym, trwającym 140 minut ujęciu) oraz „Under Electric Clouds” Aleksieja Germana Jr., wyprodukowanego przez Polskę, Rosję i Ukrainę. Jeśli dodamy do tej listy nagrodę Think: Film dla „Performera” Macieja Sobieszczańskiego i Łukasza Rondudy, to możemy uznać, że tegoroczne Berlinale było dla Polaków wyjątkowo udane.

Sebastian Smoliński, „Głos Dwubrzeża”

Dział programowy Dwóch Brzegów był przede wszystkim aktywnie obecny na Europejskich Targach Filmowych (European Film Market), które też dobiegły już końca. Na targach spotyka się branżą złożoną z dystrybutorów, filmowców, przedstawicieli kinematografii narodowych (swoje stanowisko miała też Polska) oraz wysłanników festiwali na całym świecie. Umieszczone w budynku galerii Martin-Gropius-Bau, stanowią one okazję do spotkania, wymiany doświadczeń i promocji filmów. Uczestnicy targów wiodą jakby żywot równoległy do reszty bywalców Berlinale: chodzą na specjalne pokazy marketowe (często mają okazję obejrzeć filmy, które nie zostały dotąd pokazane nigdzie indziej) i myślą o tym, kiedy zakupione przez nich tytuły zadebiutują na festiwalu w ich kraju.

Europejskie Targi Filmowe wychylone są w przyszłość i służą strategicznemu planowaniu kolejnych sezonów. W Berlinie dowartościowuje się jednak również historię kina. W tym roku dużym powodzeniem cieszy się przegląd „Glorious Technicolor”, oferujący mnóstwo lubianych przez widzów klasyków z Europy i USA, nakręconych w na taśmie barwnej w czasach, kiedy wciąż dominowały filmy czarno-białe. „Przeminęło z wiatrem”, „Mężczyźni wolą blondynki”, „Afrykańska królowa”, „Czarnoksiężnik z Oz”, „Królewna Śnieżka i siedmiu krasnoludków” oraz wiele innych – wszystkie pokazywane w przeglądzie filmy pozwalają zanurzyć się w świecie dawnego kina i poczuć jego magię – staroświecką, ale dzięki odrestaurowanym kopiom jaśniejącą nowym blaskiem.

Sebastian Smoliński, „Głos Dwubrzeża”

Franco wyrasta powoli na ulubieńca niemieckich reżyserów. Po występie u Herzoga można go było zobaczyć w najnowszym filmie Wima Wendersa „Every Thing Will Be Fine”. Jest to nieśpiesznie opowiedziana historia młodego pisarza, który przyczynił się do śmiertelnego wypadku cudzego dziecka i przez lata próbuje poradzić sobie z traumą.

Premierowy pokaz filmu jest częścią tegorocznego przeglądu filmów Wendersa, który odbierze też honorowego Złotego Niedźwiedzia za całokształt twórczości. Berlin potrafi zadbać o swoich twórców: reprezentacja niemieckich filmów w różnych sekcjach jest jak zwykle imponująca, wiele z nich ubiega się również o główną nagrodę. Wyróżnienie dla Wendersa jest jednak całkowicie zasłużone: pracujący w przeciągu swojej kariery na kilku kontynentach autor takich filmów jak „Niebo nad Berlinem” i „Paris, Texas” jest wciąż jedną z tych postaci, które definiują światowe kino.

Sebastian Smoliński, „Głos Dwubrzeża”