W tekście zatytułowanym 'Powroty', pisałem o malarstwie Lucyny Kowalik i jej refleksji w odniesieniu do pejzażu z całą złożonością tej postawy: pełnej emocji, fascynacji, czasu formowania się obszaru jej poszukiwań.

Fascynacja – oczarowanie, olśnienie, urok, urzekający wpływ (łaci. Fascinato) – przechodzi u Lucyny Kowalik w zdolność obrazowania (formowania), selekcji i hierarchizacji wrażeń. Postawa ta sytuuje twórczość Lucyny Kowalik w zgodzie pomiędzy wektorem intuicji a potrzebą świadomego poznania – kreowania. Autorka mówi o rytmie, który odpowiadałby rytmowi 'mojego życia'. Ta prosta refleksja to postawienie pytania w kontekście 'kobieta a czas'. Przemiany własnego widzenia powodują w malarstwie niepotrzebne, konkretyzując nienazwane, tworzy pejzaż 'co ma swoje własne prawa' (cytat L.K.).

Ukazanie sumy autorefleksji wieku dojrzałego staje się zapisem z optyki dziecka i w pozytywnym nazwaniu rzeczy po imieniu, takimi jakie są w istocie. Przekonanie o istnieniu rzeczy w odniesieniu do pejzażu powoduje nieustanne zmiany. Stwarzanie jest badaniem relacji poziomów, rytmów, kolorów, światła etc. Wszystko prowadzi w kierunku syntezy i wewnętrznego przekonania. Kolejne obrazy 'następne przekonania' są wyjaśnieniem hierarchii wartości wobec natury, a pejzażu w szczególności. Stają się potrzebą czasu dzisiaj, nie tylko dla Lucyny Kowalik. Poprzez jej autorefleksję są też te pejzaże odniesieniem dla każdego z nas i naszego miejsca w tej przestrzeni.

prof. Włodzimierz Szymański, Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie

Wernisaż: 8 sierpnia 2015, godz. 17:00
Termin: 8-19 sierpnia 2015, godz. 15:00-20:00
Miejsce: Gminny Ośrodek Kultury w Janowcu, ul. Plac Wolności 1, Janowiec