W Berlinie pokazano filmy dwojga twórców, którzy mieli swoje retrospektywy na festiwalu Dwa Brzegi. Są nimi Małgorzata Szumowska i Pablo Larraín.

Polscy widzowie ze szczególną niecierpliwością wyczekiwali najnowszego filmu Małgorzaty Szumowskiej, po raz kolejny startującej w konkursie głównym (dwa lata temu szansę na zdobycie Złotego Niedźwiedzia miało „W imię…”, uhonorowane wówczas nagrodą Teddy). W „Body/Ciało” Janusz Gajos i Maja Ostaszewska grają role, w jakich wcześniej ich nie widzieliśmy: zmęczonego pracą i sytuacją rodzinną prokuratora Janusza oraz terapeutki Anny, przejawiającej moce mediumiczne. Szumowska myli tropy, prowadząc widzów od atmosfery kryminału w kierunku komedii. Prawdziwie oryginalna mieszanka została po projekcji przyjęta oklaskami – na Berlinale wcale nie tak częstymi.

„Body/Ciało” nie jest jedynym polskim akcentem na tegorocznym festiwalu. W konkursie głównym bierze udział także rosyjsko-ukraińsko-polski „Under Electric Clouds” Aleksieja Germana Jr. – portret Rosji w siedmiu odsłonach. Do sekcji Forum trafił poetycki „The Days Run Away Like Wild Horses Over the Hills” Marcina Malaszczaka (produkcja: USA-Niemcy-Polska), a do Forum Expanded – „Performer” o artyście Oskarze Dawickim, nakręcony przez Macieja Sobieszczańskiego i Łukasza Rondudę. Wisienkę na polskim torcie stanowi kilkuminutowa „Maja” Jakuba Michnikowskiego, wyświetlana w sekcji filmów o młodzieży.

Wśród pretendentów do Złotego Niedźwiedzia świetnie opinie zbiera również chilijski „The Club” Pablo Larraína – bezkompromisowy portret katolickich duchownych z ciężkimi grzechami na sumieniu, którzy od dekad zamknięci są w nadmorskim domku pod opieką siostry. Przyjeżdża do nich jezuita zajmujący się likwidacją takich ośrodków, wydobywając na wierzch opowieści o pedofilii i handlu żywym towarem. Larraín rozprawia się z kościelną podwójną moralnością, raz jeszcze dowodząc, jak znakomicie potrafi wyczuć puls swojego kraju. Trzy filmy Larraína („Fuga”, „Tony Manero” i „Post Mortem”) były pokazywane na Dwóch Brzegach w 2010 roku. Mini-retrospektywa przybliżyła więc polskim widzom twórczość reżysera, który wyrasta na jednego z najważniejszych twórców światowego kina.

Sebastian Smoliński, „Głos Dwubrzeża”

« Berlinale 2015 | Niedźwiedzie na ulicach Berlinale 2015 | Pracowity James Franco i honorowy Złoty Niedźwiedź dla Wima Wendersa »